وقتی گریه می‌کنی...
نه بینی‌ت قرمز می‌شه،
نه زیر چشات تابلو پُف می‌کنه،
ولی نگاهت...
نگاهت یه‌جوری می‌شه،
که انگار همه‌ی غمای دنیا
میان و توی دل من جا خوش می‌کنن.
دلم می‌خواد بگم:
بیا با هم غصه بخوریم...
یا نه،
همه‌ی غماتو بده به من.
تو فقط...
دوباره همون شیطونِ معصوم باش،
با همون خنده‌هایی
که غمُ فراری می‌دن.
غمِ ناراحتیتو می‌فهمم...
اما این سکوت عذاب‌آورتو
با چی آروم کنم؟
فقط بلدی بگی "چیزی نیست"...
و هی سکوت کنی.
خب بگو...
یه آدم لوس و بی‌نمک مثل من،
باید چیکار کنه
که باهاش درد دل کنی؟
که غماتو بریزی بیرون؟
که حرف بزنی؟
فقط...
تو مسیر رو نشون بده،
سختیِ تمامِ راه...
با من.