جایی خوندم که :
اندوه، زمان را می‌خورد.
صبور باش.
زمان نیز اندوه را می‌بلعد...
و بنظرم آمد که شاید
در لحظه‌های اندوه،
زمان کش میاد،
کُند می‌شه،
فرسایشی می‌شه.
غم اون‌قدر سنگینه که حس می‌کنی زمان دیگه کار نمی‌کنه،
در این حلقه‌ی رنج و زمان،
فقط " صبر" تنها سلاح توئه.
اندوه هرچقدر هم قوی باشه، ابدی نیست. در نهایت، زمان می‌تونه اونو حل کنه.