مولانا در بیت زیر
شاد از غم‌شو، که غم دام لقاست
اندرین ره سوی پستی ارتقاست
میگه که در پذیرشِ " غم " به عنوان واقعیتی از زندگی نگاهی فراتر از انگار ناپذیری باید داشت
و‌معتقد است باید شادمانه " غم " را پذیرفت و از میان آنها به مراتب بالاتر کمال و بالندگی دست یافت.
و این بیت احتمالا برگرفته از آیه ۴ سوره بلد هستش،
اونجایی که خداوند فرمود
همانا انسان را در رنج آفریدم،
و مفسران معتقدن که منظور اون رنج که افسرده و نابود کنه ، نیست...
منظور رنجی است که باعث رشد و ارتقا ِ انسان هست.
و جالبه که حالا هم دانشمندان غرب به این باور رسیدن که هر جا غم و ناراحتی پیش آمد،
یعنی داره آگاهت میکنه که جایی اشکال داره
و مشکل رو پیدا کن،
مثل وقتیکه چراغ چِک ماشین روشن میشه و داره اخطار میده
جایی مشکل پیدا شده